Alle foto’s: HIER
Binh’s Drone Flight en de finale: HIER

Het is alweer een paar weken (ma. 22 jan.) geleden en er is een hoop gebeurd tussentijds. Zo is de kabinetsformatie de vernieling ingepraat (logisch) en blijkt dat miljoenen Nederlanders doodongelukkig worden door socials, maar niemand stopt (niet zo logisch, en toch ook heel menselijk naar het schijnt). Verder maakt de beruchte uitspraak ’Oant moarn’ kans op een plek in de Van Dale en in het verlengde daarvan is carnaval weer volgens tradities uitbundig gevierd. Maar, iedereen wacht natuurlijk op het verslag van het eerste TTA78 dubbeltoernooi. Ga er goed voor zitten, want hier is ie dan.

Op maandagavond 22 januari jl. hebben veel deelnemers met ziel en zaligheid aan het eerste TTA78 dubbeltoernooi deelgenomen. Het TTA78 enkeltoernooi van 10 januari jl. smaakte duidelijk naar meer. Dat het wederom een zware beproeving zou worden voor alle dubbelaars stond van tevoren vast. Het toernooi was dan ook nog niet begonnen of de eerste aangemelde atleten haakten net voor aanvang al af. Wij doen hier verder geen meldingen over. Er moet gedacht worden in de richtingen van snotterige neus tot prestatiestress; en van vergeten in te schrijven tot ruzie met het navigatiesysteem. Het is blijkbaar dan toch sprake van een vorm van survival of the fittest in de breedste zin van het woord. Er waren uiteindelijk 32 superatleten die de start van het dubbeltoernooi hadden gehaald (soms ook maar net op tijd). 

Voor de strijders om de dubbelprijs werden acht tafels speelklaar gemaakt. De warming-up kon beginnen. Velen gingen meteen daarmee van start. Anderen bleven nog wat langer op een stoel zitten om op deze manier wat op te warmen. En een enkeling waagde zich al aan het vloeibare goud – vol vertrouwen en intimiderend naar de anderen.

Alle deelnemers werden hoog vanuit de arena toegesproken (streng, doch rechtvaardig) van wat er te wachten stond. Na het omroepen van de opzet van het dubbeltoernooi ging er een luid applaus van goedkeuring en onbeteugelde drang tot presteren door de speelhal. Alle dubbelkoppels werden met de hulp van Google docs random bepaald en groot op een beeldscherm afgebeeld. Na elke speelronde van 2 games werden de nieuwe dubbelkoppels wederom random bepaald. Dit onthief de spelers van de administratieve verantwoordelijkheid om zelf de resultaten bij te houden. Helaas gaf dit voor de wedstrijdleiding nu wel weer wat meer werk – hetgeen beschouwd werd als een te accepteren bedrijfsongevalletje (‘als ze maar plezier hebben’).

Voor aanvang van elke speelronde stonden alle strijders vol spanning naar het beeldscherm te kijken wie met wie zou gaan dubbelen en vooral ook tegen welke tegenstanders. Het leek wel songfestival, maar wel één waarbij de punten door de spelers zelf verdiend moesten worden (bellen volstond geenszins). Het dubbeltoernooi vergde niet alleen fysieke uithoudingsvermogen, maar zeker ook een aantoonbare mentale fitheid. De deelnemers konden weliswaar punten per gewonnen game verdienen voor de persoonlijke score, maar wisten niet hoeveel rondes er in totaal gespeeld zouden worden. En, ze wisten ook niet de tussentijdse score van de concurrerende deelnemers voor de eeuwige roem.

Dus, het kwam aan op goed de eigen best doen; tactisch schakelen met telkens andere dubbelpartners; en slim omgaan met de informatie over de behaalde punten. Een aantal exploreerde ook de gang naar de wedstrijdleiding om in goed vertrouwen de actuele standen te vernemen – welke met een vaderlijke vermaning en een zachtaardige aai over de bol weer resoluut het verkeerde bos in werden teruggestuurd. Ook het aanbieden van harde euro’s heeft niet geholpen.

In de zaal matten de deelnemers elkaar flink af. Het feit dat iedereen elke keer met anderen samen – en tegen – speelde ontketende enorm veel plezier en strijdlust. En tussentijds draaide de catering overuren om de geneugten van tafeltennis te kunnen serveren (zoals, jawel, stukjes ontvelde worst of voorgesneden kaasblokjes uit de supermarkt).

Naarmate de tijd vorderde werd het voor de wedstrijdleiding steeds belangrijker om te bepalen wanneer er een klap op de golden buzzer gegeven zou worden. Zodat de beste 8 dubbelaars bekend gemaakt konden worden; om dan uit te maken welke twee dubbelaars de besten zouden zijn op deze bewuste avond. Na wat denkwerk en common sense werd er ondemocratisch besloten om de klap te geven direct na de achtste ronde.

Je raadt het al. Na de achtste ronde verzamelden alle strijders – bebloed, bezweet en betraand – zich in de kantine. Met veel gevoel voor dramatiek (en helaas was dat voor sommigen ietwat teveel en moesten door anderen met wapperende theedoeken worden afgekoeld en bedaard) werden de beste 8 strijders kenbaar gemaakt om de halve finale te spelen. Anja stelde zich meteen als vrijwilliger op om één van de halve finales te tellen. En mocht dit haar bevallen zou ze ook wel de finale gaan tellen (wow). Zij die niet tot deze groep van acht behoorden waren schijnbaar bevrijd van de prestatiestress en begonnen meteen zelf onderling dubbelpartijen te spelen. Terwijl daarnaast met enorme inzet de halve finales werden gespeeld.

De halve finales waren wedstrijden van best-of-three. Daar het maar om maximaal drie games ging, werden de halve finales met enorm veel intensiteit gespeeld. De ballen vlogen dan ook om de oren van Anja van beide tafels! En de vier winnaars van de halve finale werden ook deze keer naar de overvolle kantine geroepen. Daar vond de random loting plaats om de finale dubbelkoppels bekend te maken. Google docs toverde de volgende dubbelkoppels op het beeldscherm: Irene met Azim tegen Axel en Leen. Zodra de namen tevoorschijn kwamen barstte er een oorverdovend gejuich los om zo de dubbelaars naar de laatste wedstrijd te begeleiden – waar Anja al ongeduldig op hen zat te wachten. Na de tos en wat scheidsrechterlijke meldingen kon de finale dan echt beginnen. Wel nu, geheel onverwacht zal er géén verslag worden gemaakt over de finale. Behalve dan dat het bizar spannend was en dat de dubbelkoppels erg aan elkaar gewaagd waren – de schuivers en tactici tegen de bruuske kanonnen en spinners. De rede hiervoor is dat Binh niet alleen in vogelvlucht beelden heeft geschoten van het dubbeltoernooi, maar ook de hoogtepunten van de finale. Deze kan je afspelen met de link boven- of onderaan dit verslag.

Maar, het zou wel een heel slecht toernooiverslag zijn als de uiteindelijke winnaars niet hierin genoemd zouden worden. Vandaar: gefeliciteerd Axel en Leen! Jullie zijn de eerste TTA78 dubbelkampioenen. En zo ook Irene en Azim: gefeliciteerd met jullie eervolle tweede plek!

Door de enorme hoeveelheid aan positieve en enthousiaste reacties zullen wij hiermee doorgaan. Wij zien jullie dan ook graag weer deelnemen aan de volgende TTA78 Toernooiencyclus van september dit jaar. Tot dan!

Team TTA78

Alle foto’s: HIER
Binh’s Drone Flight en de finale: HIER