Het zijn onzekere tijden na de onregelmatige en mogelijk frauduleuze uitschakeling van Ajax. Het zindert alom van de geruchten toespelingen en fluistercampagnes. Wat is nog zeker aan voorbije triomfen en nederlagen? Nu wordt elk sportevenement met argusogen gevolgd.

Wij organisatoren moeten met die suspense in the air aan de slag. Vreemde transacties en gedragingen gevolgd door bevreemdende uitslagen dienen met de pingpongloep nagegaan. Suspecte uitingen vóór en tijdens matches dienen we te registreren om bewijs te vormen.
De detective is daarom vanaf nu all in the game dus ook in dit verslag.
Maar bij deze clubkampioenschappen was de spanning vooral in de 4e klasse en de absolute top gezond te snijden. Die strijd staat daarom centraal in dit verslag.

De 4^e klassestrijd
Het lid Frits Scholer had van de daken verkondigd dat de titel voor hem een makkie was. Waarbij niet ongemerkt bleef dat hij vaak met consumpties toe sprak met twee superieure gemiddelden, E.Morlog en A.Groeneveld. Beiden nu niet aanwezig. Toeval voor wie in toeval gelooft. Lichtelijk suspect voor wantrouwenden. Geen hard bewijs echter dat Scholer hun absentie had gekocht.

Frits begon majesteitelijk. Vier keer 3-0 tegen kanonnen als Rudy en Michel. Maar zijn Waterloo werd ‘t 5^e, Stephan Hoogman.
Vooraf werd Stephan – ‘dark horse’ – mogelijk niet 100% betrouwbaar geacht. Onbekend maakt onbemind. Hoewel mij bekend door fidele dubbels met Hans Dekker en singles met giebelmeisjes toch reden tot diepteresearch.
In zijn Den Haag bleek hij geroemd om zijn insteek als batman in ‘the one and only Madonna’.
Ik was flabbergasted maar ten onrechte. Stephan bleek in zijn jeugd met bat in de Zwarte Madonna  maniakaal balletjes tegen muren te hebben geslagen. De door slepende rikketik getergde buren verloren geding op geding en toen is dat wooncomplex afgebroken. Triest. Maar trainen moet kunnen. Stephan kon ermee door. Ook nu zagen we geen beletsel.

Frits pakte twee games maar werd daarna door Hoogman zuigend tot over tafel ballen slaan bewogen. Stephan bleek achteraf reuzendoder: hij versloeg 2,3 en 4! Maar verloor van nummer 1 en de rest!
Daarop volgde Marcel Versteeg. Bij voorbaat verdacht: teamgenoot en normaliter Frits slippendrager. Rood wit blauw – verwisseld vaak per game. Op mijn verzoek door een onafhankelijke buitenstaander gevolgd. Deze zag pure strijd, 2-3 voor nota bene Marcel.

Tot slot ging de zelfbenoemde torenhoge favoriet tegen Remko Witmer dramatisch maar dapper op technische gronden ten onder. Wel blijvend sympathiek met zijn meelevend oog voor de onderkant van de vereniging.

Onderwijl hadden stille krachten het vacuüm opgevuld. Allereerst minimalist Rudy Schreijnders. Met kleine klapjes verleidde hij machtige opponenten tot amechtig forceren. Op Frits na verschalkte hij zo het complete veld! Rudy werd de terechte kampioen, bekroning van een supersterke competitie!
Vrijwel absolute stille bleek Marcel Versteeg, je hoorde z’n balletjes zelfs nauwelijks. Hij deed nu de suffe huisvader. Voor elke partij sprak hij sloom met half open ogen ‘Ach wat. Laat ons ‘t balleken rollen. Waartoe maakt toch geen flute indienne uit.’
En de spelers dachten ‘Hoe relaxed. Ik ga mee in dat indiaans sentiment.’

Zo kwam het dat pas na afloop Versteeg’s punten werden geteld. Marcel tweede – sensatie van de eerste orde. Triest vooral voor de man van de mooiste partijen. Remko Witmer.  Slachtoffer van de gevoelige Tukse natuur. Remko werd met Frits gedeeld derde. Eervol.  Anja Douwes en  Michel Vos vochten als leeuwen maar misten ditmaal venijn in de staart.

Poule 1
De nadruk lag hier op de finales.
De eerste was die in de hoofdklasse. Edo van Tielrooij tegen Michael Schaap. Oftewel de ploegende doorknede rechtshandige knokker tegen de fragiele artistieke linkshandige romanticus. Wij zagen waarlijk onwaarschijnlijk schone ballen van Michael contra het uitgebalanceerde slagwerk van Edo. Spannende partij met Edo als winnaar.

Daarna Leoni Veldhuis. Klasse zoals dat grunnigse typjen aanstaand teamgenoot Mark van der Kamp weerstond. En daarna verrassend ook Eugene Sabajo. Tactisch zeer sterk gerspeeld.

Met alle partijen ook in 1 poule werden door plaatsing de finales tot slot afgewerkt. Dank aan John’s indelling. Mazzel voor ons. We zagen twee adembenemende partijen.
Edo en Hennok gingen voor plaats 3 en 4. Hennok leek eerst sterker maar Edo wist – spannend – uit hert niets terug te komen.
Hennok kreeg in de vierde game 2 matchpoints maar verspeelde die tegen de noeste krijger. In de 5^e leek de partij halverwege gespeeld: bij 5-1 werd gedraaid. Toen gebeurde iets arbitrairs. Stephan Hoogman die mij verklapt had vóór Hennok te zijn toetste speels op zijn GSM. En ja hoor daar verscheen zijn maatje Hans D. – met herdershond. Samen zaten ze stil bij de hond die echter telkens als Edo de bal opgooide achter diens rug gromde. Geen gewone grom maar zo’n diepe uit Siberië, zeg maar de gruwelijke wolfsgrom.

Edo mompelde ‘oh no heb ik dat’ en raakte van zijn à propos. Henok, die het dier in zijn gezicht keek, ging juist weer subliem meppen.
Zodat de eindstand 3-2 voor Henok werd. Overall een juiste uitslag maar wellicht oneigenlijk beïnvloed. Noch Hans noch Stephan konden op gromuitlokking worden betrapt. Dit was de natuur.
De finale ging tussen John Scott, titelverdediger, en Ilias Faraj, troonpredendent. De 1^e game ging moeiteloos naar Ilias. John was ook in de 2^e  nog steeds hevig in gevecht met zichzelf en verloor kansloos. De 3^e nam Ilias vol zelfvertrouwen een voorsprong van vijf punten . John bleef maar op zichzelf mopperen en zijn schoenzolen met schijnbare massages ontvetten, hij had zijn dag niet. Toch bleef hij knokken kwam geholpen  door Ilias’ overmoed terug en won deze game tegen alle logica in toch. Niks aan de hand dacht het publiek toen Ilias vervolgens zelf bewust de 4e overheerste en bij 10-7 zelfs 3 matchpoints kreeg. Die hij plots onbegrijpelijk onzeker verspeelde waarna John met 14-12 de 4^e game won.

De 5^e was een thriller van ongewone klasse. Ilias kwam met 5-1 voor. Na draaien maakte John enkele mazzelballen. We zagen hem hyper concentreren. Twee schitterende Johnpunten volgden, Ilias ging schutteren. Naar 10-8 voor John, die nu ook op van de zenuwen in het net serveerde.

Vervolgens een nerveuze korte slagenwisseling met ’n te aangespannen voorwaartse blok van Ilias. En unbelievable John werd  toch winnaar. Phoenix uit de as heropgericht……

Zoals John Scott zichtbaar ontdaan stamelde onmiddellijk na afloop: ‘Een ding weet ik zeker. Vandaag wint niet de sterkste.’

Wij spraken voor begrip teruggrijpend op de klassieken  ‘Och arme Ilias, hoe kwellend de victorie voor het grijpen maar toch zo hopeloos veraf aan het einde. Hemeltjelief bewaar hem dit lijkt op een Tantaluskwelling.’

Kortom wie erbij waren zullen deze twee ontknopingen niet gauw vergeten. Als voetbal al emotie is wat is tafeltennis dan wel niet voor uitslaande brand?

Verslag: Jos Zuijderwijk