Ton Rutte, ons lid van verdienste, de dag voor Kerst overleden

Ton Rutte was al meer dan 60 jaar lid. Hij heeft veel voor onze Vereniging gedaan, waarvoor hij al in 1977 tot lid van verdienste werd benoemd. Een aantal jaar geleden interviewden Nero en ik hem. Het verslag daarvan geeft een mooi beeld van Ton en nu hij helaas is overleden, wil ik hem nog graag centraal stellen met het door Nero geschreven artikel.
Cees Bleijswijk zal aanstaande vrijdag op de uitvaart spreken namens Tempo-Team en de Stichting.

De tekst van de kaart:

1944  5 februari Leiden – 2022   24 december Amsterdam
Antonius Maria Rutte
Met een hart vol verdriet, maar dankbaar voor alle liefde die wij van hem mochten ontvangen
is van ons heengegaan mijn man, vader en schoonvader
Langzaam vervagen herinneringen gleden gedachten weg en nam je afscheid van ons
Nu nemen wij afscheid van jou.

De afscheidsdienst zal worden gehouden op vrijdag 30 december om 13.30 uur in de kapel
van de R.K. Begraafplaats Buitenveldert aan de Fred. Roeskestraat 103 te Amsterdam.
Na de dienst zullen we hem begeleiden naar zijn laatste rustplaats.
Na de begrafenis is er gelegenheid tot condoleren in het rouwcentrum.
Karl Grögersingel 34, 1069 NZ Amsterdam
Sally Rutte-Lambito
Laurence en Sigrid
Letty en Tim

Hieronder staat het verslag van een interview, dat Nero Matthias en Leen Speelman in2008 hielden bij Ton Rutte thuis. Toen nog voorzitter en dat zou hij 9 jaar blijven. Het interview zou gepubliceerd worden in ons Tempo-Teamkrantje. Toen niemand dat bleek te lezen, zijn Nero en Leen hun schrijfwerk gestopt en is dit artikel tot nu toe in portefeuille gebleven.

Zeg maar Ton

“…van opzij komt Klaas-Jan Huntelaar, helemaal vrij! Wat gaat ie doen? Gaat ie zelf schieten! Ja, schiet ie in ‘t zijnet natuurlijk. Was te moeilijk. Ik denk: jonge, kíjk nou effe, die man (van Persie, red.) staat vijf meter van je vandaan, helemaal vrij!!! Ha, ha, ha…” . ‘t Is de dag na de oefeninterland Nederland – Rusland en aan het woord is onze voorzitter Ton Rutte. Nee, dat deed Ton beter in zijn voetbalgloriedagen en heer Huntelaar zou ineenkrimpen van dat spottende lachje. Rechtsbuiten was Ton, snel, goed in ‘t passeren en vooral zijn voorzet, die was goed. “Allemaal op de stropdas!”, zegt collega Leen en Ton knikt. Mooie uitdrukking. Zeker uit de tijd dat voetbal nog herensport was.

Een echte sportman, want ook achter de tafeltennistafel speelde Ton op hoog niveau. Met als hoogtepunt het kampioenschap in de reserve-Ereklasse, ooit de landelijke klasse voor de tweede teams, zeg maar de B-selectie, van Eredivisieclubs. De Drie Tonnen – zoals dit team in de wandelgangen heette (want ze heetten ook echt alle drie Ton!) – walsten over de hele concurrentie heen en sleepten een dikke beker in de wacht, die nog altijd in de kantine pronkt. Dat tafeltennissen begon zoals bij velen thuis aan de uitschuiftafel, maar dat werd pas serieus toen een buurjongen hem op z’n veertiende meenam naar de jongerensoos van de Sint Jozefgezellenvereniging in het van Nispenhuis aan de Stadhouderskade. Er werd de jeugd daar een massa  aan ontspanningsmogelijkheden geboden. Mits je maar Katholiek en van het mannelijk geslacht was natuurlijk, want we spreken 1958 en we waren nog verzuild en zedig.

Er viel alles te doen, biljarten, turnen, schaken, dammen, kaarten , toneel en ga maar door. Maar tafeltennis was z’n favoriet. Ton komt in een groepje van een man of acht jonge tafeltennissers terecht van min of meer gelijke sterkte. Veel potjes spelen onderling. Hij vertelt van hun favoriete spel “Kringelen”. Aan één tafel steeds een potje spelen van  één game en de winnaar bleef staan. Zeer motiverend want je wilde natuurlijk spelen, spelen, spelen en niet aan de kant zitten wachten. Dus je knokte je rot! Ook als toeschouwer viel er al heel wat te genieten, want de senioren van Smash speelden op het hoogste niveau en hij kan nog lyrisch worden over het bekijken van wedstrijden tussen helden van die dagen zoals Frans Schoofs en Bert Onnes. Diezelfde Frans Schoofs – hoe goed ie ook was – kon toen trouwens geen lid worden, want het ontbrak hem aan goed-katholieke geloofsbrieven. Maar er wordt naast spelen en kijken ook serieus getraind op de dinsdagavonden onder leiding van Joop Jansen en onze taaie “verdediger” brengt het gaandeweg tot landelijk subtopniveau.

Op onnozele vragen of de helden van toen qua spel te vergelijken waren met die van tegenwoordig krijgt het interviewteam een klein geschiedkundig college over hóe anders het spel was in die dagen. Batjes waren nog eenvoudige plankjes met een dun noppenrubbertje of een plakje kurk en het spel kende nog niet het raffinement van eindeloze effectvariaties. Je had aanvallers en verdedigers. Bestreden verdedigers elkaar, dan konden partijen ontaarden in eindeloos geschuif, wat weer leidde tot het invoeren van tijdlimieten en op zeker moment zelfs een slagenlimiet. Binnen 13 slagen moest de serveerder dan de rally beëindigd hebben, anders verloor hij het punt. Kwam Ton niet slecht uit, want ondanks zijn overwegend verdedigende stijl, had ie ook een goeie klap in huis.

Als hij uit militaire dienst komt wordt hij tot eigen verrassing gevraagd om  centrale bondstrainingen te verzorgen voor de Amsterdamse jeugd. Hij zegt ja en daarmee begint een lange reeks activiteiten als vrijwilliger in de tafeltenniswereld. Een aantal jaren verzorgt hij deze centrale jeugdtraining. Wanneer midden zestiger jaren de fusie van Smash en het met het Sint Nicolaas Lyceum verbonden Wilskracht plaats heeft gevonden, gaat Ton zich bezig houden met het trainen van de jaarlijks instromende Lyceumjeugd. Zo’n 10 jaar lang doet hij twee avonden per week die jeugdtraining en is een tijdlang ook jeugdleider. En met succes want regelmatig worden zijn jeugdteams  als vertegenwoordiger van Amsterdam uitgenodigd voor toernooien tegen andere steden en vaak met goede resultaten. En zo draagt hij zijn steentje bij aan de gloriejaren van de club, die inmiddels tot de nationale top is gaan behoren.

Daarnaast blijft hij ook altijd het voetbal trouw, waar hij na zijn actieve spelersperiode als bondsscheidsrechter, clubscheidsrechter en tegenwoordig nog als rapporteur optreedt. Een kloeke oorkonde bovenop het dressoir en een bijbehorende gouden speld van verdienste zijn de stille getuigen van de waardering van de KNVB voor zijn activiteiten de laatste 25 jaar. En in diezelfde 25 jaar is ie ook echtgenoot, bankemployee, vader van twee kinderen, dus de tafeltennisactiviteiten gaan op een sudderplaatje. Maar hij is nog niet met pensioen of hij is alweer bereid om het – dan al weer jaren vacante – voorzitterschap van noodvoorzitter Harry Feenstra over te nemen. Van een vereniging, die inmiddels al jaren kampt met leegloop, gebrek aan kader en meer recentelijk met grote onzekerheden over de huisvesting. Niet echt een pretbaantje. Moeten we zuinig op zijn, op zo iemand.

Ton Rutte, onze voorzitter en super-jubilaris: 50 jaar clublid, 25 jaar KNVB-steunbeer, 25 jaar getrouwd. Tweemaal zilver, één maal goud in dit Olympisch Jaar. Daar hadden ze in Peking niet op gerekend….

Ton, grote dank je voor je inzet voor het tafeltennis, grote dank je voor de inzet voor de Vereniging.

 

5 gedachten over “Ton Rutte, ons lid van verdienste, de dag voor Kerst overleden

  1. Ton ik mocht je als voorzitter meemaken als lid van de leden advies commissie voor het nieuwe clubgebouw en later als lid van het bestuur. Je was een aimabele man. Rust zacht Ton en mijn condoleances voor de familie.

  2. Beste Ton, ik heb je als medebestuurslid mogen meemaken, waarbij tijdens de vergaderingen altijd ruimte was voor een kwinkslag, ik wens je
    Een goede reis.

    1. Ik heb Ton altijd als een hele fijne vent meegemaakt en schrik behoorlijk van dit droevige nieuws. Helaas kan ik vrijdag niet bij de uitvaart zijn daar ik op dit moment in Spanje verblijf. Ik wens de familie en vrienden veel sterkte met dit grote verlies

  3. wat een verdrietig nieuws. Ik ken Ton al heel veel jaren. ook nog tegen gespeeld heel lang geleden. Sterkte voor de familie

  4. Verdrietig nieuws, kon altijd goed met hem opschieten.
    Heb hem meer dan 50 jaar gekend.
    Ik hoorde het droevige nieuws te laat anders had ik zeker naar de uitvaart gekomen
    Rust zacht Ton en mijn condoleances voor de familie.

Gesloten voor reacties.